นิทาน เรื่อง "หลวงตา"กับ"เด็กวัด"
วันหนึ่ง หลวงตากลับจากการบิณฑบาต เจอเด็กวัดนั่งร้องไห้ หลวงตาถามว่า
เป็นอะไร เจ้าเด็กน้อยก็บอกว่า เขาใส่ร้ายว่าเป็น "ขโมย" เขาเป็นคนที่เข้าไป
ปัดกวาดเช็ดถูในหอพระบ่อยๆ พอเงินในหอพระหายไป ทุกคนก็หาว่าเขาเป็น
คนขโมยเงิน "ทั้งที่ผมไม่ได้ทำ แต่ไม่มีใครเชื่อผมเลย"
เจ้าเด็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น หลวงตานั่งปลอบเด็กวัดเป็นปริศนาธรรม
"เจ้ารู้ไหมว่าในตัวเรามีคนอยู่ ๓ คน คนแรกคือคนที่เราอยากเป็น
คนที่สองคือคนที่คนอื่นคิดว่าเราเป็น และคนที่สามคือตัวเราที่เป็นเราจริงๆ"
เจอปริศนาธรรมเข้า เด็กวัดก็นิ่งฟัง หลวงตาบอกว่า เราทุกคนล้วนมี "ความฝัน"
และ "ความฝัน" เป็นสิ่งสวยงาม เป็น "พลัง" ให้เราก้าวเดิน
บางคนอยากเป็นนักร้องดารา บางคนอยากเป็นนักธุรกิจร่ำรวย นั่นคือ "คนแรก"
ที่เราอยากเป็น ส่วน "คนที่ ๒" นั้น เราไม่ได้คิด ไม่ได้ฝัน แต่ "คนอื่น"เป็นคน
กำหนด มองว่าเราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ บางครั้งก็ "ดีเลิศ"จนเราอาย เพราะจิต
สำนึกบอกเราว่า "ไม่จริง" บางครั้งก็ "เลวร้าย"จนแทบจะรับไม่ได้ เพราะเรารู้
ว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น ........
เจ้าเด็กน้อยนั่งฟังอย่างตั้งใจ หลวงตาสอนว่า "คนที่ ๒" ในตัวเรา เรากำหนดไม่ได้
เพราะเป็นโลกในมือคนอื่น บางคนก็มองเราดี บางคนก็มองเราในแง่ร้าย มองผ่าน
"กระจกสีดำ"ในใจตัวเอง
"เจ้าต้องจำไว้นะ ทุกครั้งที่เราว่าคนอื่นเลว คนอื่นไม่ดีก็เท่ากับเราประจานความ
มืดดำในใจเราออกมา" หลวงตาสอน "ดังนั้น ถ้าเราเห็นใครทำไม่ดี จงเตือนตน
เองเสมอว่า อย่าทำ อย่าเลียนแบบ"
"แล้วเราต้องทำตัวอย่างไรครับ เมื่อเจอคนแบบนี้เรื่อยๆ" ลูกศิษย์ถาม หลวงตายิ้ม
"ให้นึกถึง "คนที่สาม "ที่อยู่ในตัวเรา" นั่นคือตัวเราทึ่เป็นเราจริงๆ
หลวงตาสอนว่า ต้องพยายามเข้าใจจิตใจมนุษย์ เรียนรู้ว่าความเข้าใจผิดนั้นมี
โอกาสเกิดขึ้นได้เสมอ "เราห้ามใจใครไม่ได้ แต่ให้คิดเสมอว่า สิ่งใดที่เราไม่ได้ทำ
ไม่ได้คิด ไม่ได้เป็น เราก็ไม่ควรให้ความสำคัญกับสิ่งที่คนอื่นยัดเยียดให้ และเขา
เหล่านั้นเป็นคนที่น่าสงสาร มีเวลามากในการมองคนอื่น แต่ไม่มีเวลามองตัวเอง"
หลวงตาลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
"จงแผ่เมตตาให้เขาไป"
คนที่สองคือคนที่คนอื่นคิดว่าเราเป็น และคนที่สามคือตัวเราที่เป็นเราจริงๆ"
เจอปริศนาธรรมเข้า เด็กวัดก็นิ่งฟัง หลวงตาบอกว่า เราทุกคนล้วนมี "ความฝัน"
และ "ความฝัน" เป็นสิ่งสวยงาม เป็น "พลัง" ให้เราก้าวเดิน
บางคนอยากเป็นนักร้องดารา บางคนอยากเป็นนักธุรกิจร่ำรวย นั่นคือ "คนแรก"
ที่เราอยากเป็น ส่วน "คนที่ ๒" นั้น เราไม่ได้คิด ไม่ได้ฝัน แต่ "คนอื่น"เป็นคน
กำหนด มองว่าเราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ บางครั้งก็ "ดีเลิศ"จนเราอาย เพราะจิต
สำนึกบอกเราว่า "ไม่จริง" บางครั้งก็ "เลวร้าย"จนแทบจะรับไม่ได้ เพราะเรารู้
ว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น ........
เจ้าเด็กน้อยนั่งฟังอย่างตั้งใจ หลวงตาสอนว่า "คนที่ ๒" ในตัวเรา เรากำหนดไม่ได้
เพราะเป็นโลกในมือคนอื่น บางคนก็มองเราดี บางคนก็มองเราในแง่ร้าย มองผ่าน
"กระจกสีดำ"ในใจตัวเอง
"เจ้าต้องจำไว้นะ ทุกครั้งที่เราว่าคนอื่นเลว คนอื่นไม่ดีก็เท่ากับเราประจานความ
มืดดำในใจเราออกมา" หลวงตาสอน "ดังนั้น ถ้าเราเห็นใครทำไม่ดี จงเตือนตน
เองเสมอว่า อย่าทำ อย่าเลียนแบบ"
"แล้วเราต้องทำตัวอย่างไรครับ เมื่อเจอคนแบบนี้เรื่อยๆ" ลูกศิษย์ถาม หลวงตายิ้ม
"ให้นึกถึง "คนที่สาม "ที่อยู่ในตัวเรา" นั่นคือตัวเราทึ่เป็นเราจริงๆ
หลวงตาสอนว่า ต้องพยายามเข้าใจจิตใจมนุษย์ เรียนรู้ว่าความเข้าใจผิดนั้นมี
โอกาสเกิดขึ้นได้เสมอ "เราห้ามใจใครไม่ได้ แต่ให้คิดเสมอว่า สิ่งใดที่เราไม่ได้ทำ
ไม่ได้คิด ไม่ได้เป็น เราก็ไม่ควรให้ความสำคัญกับสิ่งที่คนอื่นยัดเยียดให้ และเขา
เหล่านั้นเป็นคนที่น่าสงสาร มีเวลามากในการมองคนอื่น แต่ไม่มีเวลามองตัวเอง"
หลวงตาลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
"จงแผ่เมตตาให้เขาไป"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น