นิทานเตือนตนเอง
"แม่ของผมเป็นคนทำอาหารที่บ้านประจำทุกวัน...
คืนหนึ่งหลังจากที่แม่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน พอแม่กลับบ้านมาด้วยความเหนื่อย
ล้า และทำอาหารเย็นให้เราปกติ ที่โต๊ะอาหารแม่วางจานที่มีปลาทูที่ไหม้เกรียม บน
โต๊ะต่อหน้าพ่อและทุกๆคน....ผมรอว่าแต่ละคนจะว่าอย่างไร.....แต่...พ่อไม่พูดอะไร
และตั้งหน้าตั้งตา กินปลาทูไหม้ตัวนั้น และหันมาถามผมว่าที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง
คืนนั้นหลังอาหารเย็น ผมจำได้ว่า ได้ยินแม่ขอโทษพ่อที่ทอดปลาทู ไหม้...และผม
ไม่เคยลืมที่พ่อพูดกับแม่เลย "โอย...ผมชอบปลาทูทอดเกรียมๆ ...อร่อยมากนะแม่"
คืนต่อมา ผมเก็บคำถามในใจ ก่อนนอน และถามพ่อว่า
"พ่อชอบปลาทูทอดเกรียมๆ จริงๆ เหรอ"
พ่อลูบหัวผม และ ตอบว่า....
"แม่ของลูก ทำงานหนักมาทั้งวัน...ปลาทูไหม้ 1 ตัว ไม่เคยทำร้ายใคร แต่คำพูดที่ต่อ
ว่ากันต่างหาก ที่จะทำร้ายกัน"
"ชีวิตคนเรา เต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ และแต่ละคน ก็ไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบ
ตัวเราเองก็ไม่ได้มีอะไรดีกว่าใครๆ"
"พ่อเองก็เป็นคนหนึ่ง ที่เคยลืมวันเกิดแม่ วันครบรอบวันแต่งงาน และแม้แต่พ่อเอง ยัง
เคยลืม ทำบุญวันเกิดของพ่อและแม่ ของพ่อเองตอนที่ท่าน ยังมีชีวิตอยู่เลย”
แต่สิ่งที่พ่อเรียนรู้ ในช่วงชีวิตคือ..... การเรียนรู้ที่จะยอมรับ ความผิดของคนอื่น และ
ของตัวเองการเลือกที่จะยินดีกับความคิดต่างกันของ ต่ละบุคคลเป็นสิ่งสำคัญ ในการ
รักษาชีวิตครอบครัว ที่มีความสุขและยืนยาว
“ชีวิตเราสั้นเกินกว่า ที่จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับ ความเสียใจที่ว่า เราทำผิดกับคนที่เรารัก
และรักเรา ให้ดูแลและ ทะนุถนอมคนที่รักเรา และพยายามเข้าใจและให้อภัย จะดีกว่า"
**ถ้าเรารู้ เราจะทำไหม?**
• เราจะบีบแตรใส่คนที่ยืนยึกยัก ริมถนนแยกที่ผ่านมาไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าใส่ขาเทียม
• เราจะเบียดชนคนข้างหน้า ที่เดินช้ามากไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าเพิ่งตกงาน
• เราจะขำคนที่แต่งตัวเชยไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้ามีชุดเก่งแค่ชุดเดียว
• เราจะรำคาญสาวโรงงานที่มาเดินพารากอนไม๊ – ถ้าเรารู้ว่านั่นคือการฉลอง
วันเกิดของเธอ
• เราจะหมั่นไส้ลุงที่หัวเราะเสียงดังลั่นคนนั้นไม๊ – ถ้ารู้ว่าแกเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย
• เรารู้แจ่มชัดเสมอ…ว่าชีวิตเรากำลังเจออะไร แต่เราไม่มีวันรู้ว่า
"คนที่เราเจอ – กำลังเจอกับอะไร"
โลกกว้างกว่าเงาของเรา และโลกก็ไม่ได้หมุนรอบตัวเรา มองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆ
ไปบ้าง ให้โอกาสและให้อภัย มีความเข้าใจซึ่งกันและกัน จะได้รักและอยู่ด้วยกัน
อย่างยั่งยืน ยาวนาน
คืนหนึ่งหลังจากที่แม่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน พอแม่กลับบ้านมาด้วยความเหนื่อย
ล้า และทำอาหารเย็นให้เราปกติ ที่โต๊ะอาหารแม่วางจานที่มีปลาทูที่ไหม้เกรียม บน
โต๊ะต่อหน้าพ่อและทุกๆคน....ผมรอว่าแต่ละคนจะว่าอย่างไร.....แต่...พ่อไม่พูดอะไร
และตั้งหน้าตั้งตา กินปลาทูไหม้ตัวนั้น และหันมาถามผมว่าที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง
คืนนั้นหลังอาหารเย็น ผมจำได้ว่า ได้ยินแม่ขอโทษพ่อที่ทอดปลาทู ไหม้...และผม
ไม่เคยลืมที่พ่อพูดกับแม่เลย "โอย...ผมชอบปลาทูทอดเกรียมๆ ...อร่อยมากนะแม่"
คืนต่อมา ผมเก็บคำถามในใจ ก่อนนอน และถามพ่อว่า
"พ่อชอบปลาทูทอดเกรียมๆ จริงๆ เหรอ"
พ่อลูบหัวผม และ ตอบว่า....
"แม่ของลูก ทำงานหนักมาทั้งวัน...ปลาทูไหม้ 1 ตัว ไม่เคยทำร้ายใคร แต่คำพูดที่ต่อ
ว่ากันต่างหาก ที่จะทำร้ายกัน"
"ชีวิตคนเรา เต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ และแต่ละคน ก็ไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบ
ตัวเราเองก็ไม่ได้มีอะไรดีกว่าใครๆ"
"พ่อเองก็เป็นคนหนึ่ง ที่เคยลืมวันเกิดแม่ วันครบรอบวันแต่งงาน และแม้แต่พ่อเอง ยัง
เคยลืม ทำบุญวันเกิดของพ่อและแม่ ของพ่อเองตอนที่ท่าน ยังมีชีวิตอยู่เลย”
แต่สิ่งที่พ่อเรียนรู้ ในช่วงชีวิตคือ..... การเรียนรู้ที่จะยอมรับ ความผิดของคนอื่น และ
ของตัวเองการเลือกที่จะยินดีกับความคิดต่างกันของ ต่ละบุคคลเป็นสิ่งสำคัญ ในการ
รักษาชีวิตครอบครัว ที่มีความสุขและยืนยาว
“ชีวิตเราสั้นเกินกว่า ที่จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับ ความเสียใจที่ว่า เราทำผิดกับคนที่เรารัก
และรักเรา ให้ดูแลและ ทะนุถนอมคนที่รักเรา และพยายามเข้าใจและให้อภัย จะดีกว่า"
**ถ้าเรารู้ เราจะทำไหม?**
• เราจะบีบแตรใส่คนที่ยืนยึกยัก ริมถนนแยกที่ผ่านมาไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าใส่ขาเทียม
• เราจะเบียดชนคนข้างหน้า ที่เดินช้ามากไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้าเพิ่งตกงาน
• เราจะขำคนที่แต่งตัวเชยไม๊ – ถ้าเรารู้ว่าเค้ามีชุดเก่งแค่ชุดเดียว
• เราจะรำคาญสาวโรงงานที่มาเดินพารากอนไม๊ – ถ้าเรารู้ว่านั่นคือการฉลอง
วันเกิดของเธอ
• เราจะหมั่นไส้ลุงที่หัวเราะเสียงดังลั่นคนนั้นไม๊ – ถ้ารู้ว่าแกเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย
• เรารู้แจ่มชัดเสมอ…ว่าชีวิตเรากำลังเจออะไร แต่เราไม่มีวันรู้ว่า
"คนที่เราเจอ – กำลังเจอกับอะไร"
โลกกว้างกว่าเงาของเรา และโลกก็ไม่ได้หมุนรอบตัวเรา มองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆ
ไปบ้าง ให้โอกาสและให้อภัย มีความเข้าใจซึ่งกันและกัน จะได้รักและอยู่ด้วยกัน
อย่างยั่งยืน ยาวนาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น